Υπάρχουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων, αλλά θα μπορούσαμε εύκολα να εστιάσουμε σε δυο βασικές. Είμαστε όλοι εμείς που στεναχωριόμαστε γιατί δε μας θέλει αυτός που θέλουμε ή γιατί δεν έχουμε λεφτά νʾ αγοράσουμε το σπίτι, το αυτοκίνητο, το φόρεμα των ονείρων μας.
Άλλοτε επειδή κάποιος μας ακούμπησε τον προφυλαχτήρα κι έκανε γουβίτσα, δίνουμε τόση αξία σ’ αυτό το γεγονός, που μπορεί να μας χαλάσει η μέρα, η εβδομάδα ή κι ο μήνας. «Μας πάνε όλα στραβά» λέμε και το πιστεύουμε τόσο βαθιά.
Στην απέναντι όχθη βρίσκονται εκείνοι που η μοίρα τους έστειλε να κάνουν έναν απλό περίπατο σε νοσοκομεία και νεκροταφεία. Είτε γιατί αρρώστησαν οι ίδιοι, είτε γιατί παλεύει με τη ζωή κάποιος δικός τους ή επειδή, τελικά, κάποιος έχασε τη μάχη και πάνε να τον αποχαιρετήσουν. Για εκείνους τα πράγματα έχουν μπει στη σωστή σειρά μέσα στο μυαλό τους. Εκείνοι τώρα υπόσχονται πως δε θα ξαναδώσουν αξία σε πράγματα ασήμαντα. Εκείνοι ορκίζονται πως όταν κι αν ξαναφτιάξει η ζωή τους, θα την εκτιμήσουν και πάλι απʾ την αρχή.
Σ’ αυτή την όχθη βρέθηκε κάποια στιγμή κι η Ολυμπία. Ήταν μόλις 33 χρονών και όταν ήταν ήδη τριών μηνών έγκυος έμαθε πως είχε καρκίνο στον πνεύμονα. Επρόκειτο για ένα σπάνιο και ξεχωριστό περιστατικό. Η Ολυμπία μπήκε σε δίλημμα για το αν θα έπρεπε να κρατήσει το έμβρυο ή να αποφασίσει να το ρίξει. Η Ολυμπία επέλεξε μετά από πολλές αμφιταλαντεύσεις να δώσει ζωή ακόμα κι αν κινδύνευε να χάσει τη δική της.
Τελικά γεννήθηκε ένα υγιέστατο μωράκι ο Παναγιώτης, ενώ η Ολυμπία έδινε πλέον τη δική της άνιση μάχη μʾ έναν καρκίνο καλπάζοντα. Η Ολυμπία αποφάσισε να ζήσει, μέσα σε λίγους μήνες, στιγμές με το παιδί της που άλλοι δεν της έχουν ζήσει ποτέ.
Η ευτυχία για την κοπέλα αυτή έγινε απόφαση ζωής. Έπρεπε να χαρεί κάθε ώρα και κάθε στιγμή της ζωής της σαν να είναι η τελευταία. Η Ολυμπία έβαλε στοίχημα να ξεγελάσει τον χρόνο και να ρουφήξει μέσα σε λίγες ώρες όλη την ουσία μιας ζωής. Και το κατάφερε.
Όταν η Ολυμπία έφυγε πια για το μεγάλο της ταξίδι είχε καταφέρει να κάνει γύρω της πολλούς ανθρώπους να δουν το αληθινό νόημα της ζωής. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο οικογενειακό και φιλικό της περιβάλλον. Η Ολυμπία κατάφερε να περάσει τα σύνορα της τοπικής κοινωνίας της Κοζάνης και να κάνει ανθρώπους σ’ όλη την Ελλάδα να δουν μʾ άλλα μάτια την αρρώστια, τη ζωή και τον θάνατο.
Ουσιαστικά αυτό ήταν κι η νίκη της. Μπορεί τυπικά να μην κατάφερε να ξεγελάσει τον θάνατο, αλλά κατόρθωσε να φέρει στον κόσμο μια ζωή και να σώσει πολλές άλλες που με την ιστορία της θα δώσουν περισσότερη σημασία στην πρόληψη του καρκίνου. Κυρίως, όμως, έδωσε ένα μάθημα σ’ όλους εμάς που θεωρούμε πως καθημερινά παλεύουμε να δούμε την αληθινή διάσταση των πραγμάτων και να εστιάσουμε επιτέλους στα σημαντικά.
Καλό ταξίδι Ολυμπία και σ’ ευχαριστούμε.
*Η ταινία ΟΛΥΜΠΙΑ που συμμετείχε στο επίσημο πρόγραμμα του 17ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης απέσπασε το Βραβείο Κοινού Fischer 2015.
