Πότε ξέρεις πως άκουσες σωστή μουσική και πλέον πρέπει να σταματήσεις, ε; Μη μου κουνάς εμένα τα χέρια. Μη μου φωνάζεις λες κι είμαι παιδί. Προσπαθώ να σου εξηγήσω. Μπορώ να ζήσω και χωρίς αλκοόλ αλλά είναι μια ζωή μουντή, μισή και γεμάτη πίεση.
Ε, δε γουστάρω εγώ να ζω έτσι. Άλλωστε μη φρικάρεις, δεν είναι πως δεν καταλαβαίνω τι κάνω όταν μεθάω. Πάντα ξέρω τι γίνεται, η ντροπή είναι που χάνεται. Δε μου λείπει και τόσο.
Και τι σε πειράζει αν παραπατάω λίγο; Τι σε πειράζει που έχω λίγο πονοκέφαλο; Μʾ αγαπάς; Δεν καταλαβαίνω γιατί κάνουμε αυτή τη κουβέντα λοιπόν. Δεν κάνω πάντα εμετούς όχι. Δε φωνάζω σαν παλαβός, το αρνούμαι. Ναι, μια χαρά θυμάμαι τι λέμε και μια χαρά εστιάζω, τι στο διάλο σʾ έπιασε και με έχεις πρήξει έτσι σήμερα;
Είναι κάποιες στιγμές που νιώθω πως ακούω την καρδιά μου στο κεφάλι μου, σαν να θέλει να σπάσει. Είναι κάποιες φορές που πραγματικά σκέφτομαι να σκοτώσω τʾ αφεντικό μου. Δε σου κάνω πλάκα, αν δεν ήταν το ποτό θα είχα καταρρεύσει.
Είσαι, όμως, μεγάλη υποκρίτρια. Παλιοεγωίστρια, όταν σε πηδάω δε σου φαίνεται η ανάσα μου βρωμερή και δε σε νοιάζει ο πονοκέφαλος! Εσύ δεν έλεγες πως είναι καύλα το μεθυσμένο σεξ; Αλλά τώρα σε πείραξε που ήπια με την παρέα μου ένα ποτηράκι, ε;
Τι με κοιτάς έτσι; Σήκω φύγε αφού σʾ αηδιάζω τόσο. Και ναι, θα πιω και θα σε ξεχάσω κι εσένα. Τραβάς ζόρι; Βρωμοθήλυκο, εγωίστρια, πουτάνα! Φύγε!
Όταν θα είμαι πραγματικά ευτυχισμένος θα πίνω μόνο για να γιορτάσω και δε χρειάζομαι αποτοξίνωση και τέτοιες παπαριές. Δεν είναι εθισμός η συνήθεια. Είναι απλά ο τρόπος που έχω επιλέξει να κατευνάζω τους δαίμονές μου, και δουλεύει. Οι δαίμονες τελικά δεν ξέρουν να κολυμπούν πολύ καλά στο ουίσκι. Κρίμα τα καημένα τα παιδιά.
Διάβολος, όμως, το ποτό, και το λιβάνι του… αυτή η σκληρή, σκέτη πραγματικότητα του ελληνικού καφέ. Άδειο το σπίτι κι εσύ άφαντη, τι σκατά σε πείραξε;
Το στομάχι μου ένα πεδίο πολέμου και το χέρι μου πονάει. Κάτι θα έσπασε. Σκατά έχω να πάω και στη δουλειά... Φαίνομαι άυπνος κι ας κοιμήθηκα σαν πέτρα. Πώς είμαι έτσι πάλι; Νέα ένταση δημιουργείται και το θηρίο μέσα μου χρειάζεται το γιατρικό του.
Πρέπει να σε πάρω και τηλέφωνο να δω πού είσαι, γιατί μου παρεξηγήθηκες, χαζούλα.
Οχτώ ώρες και σήμερα στην γκρίζα πόλη της απελπισίας. Θα κανονίσω για ένα ποτάκι μετά.
Θα περιμένεις, θεριό μου, για το φάρμακό σου αργότερα. Ένα μόνο και σήμερα γιατί πρέπει να κοιμηθώ νωρίς...
