Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, βρέθηκα σε φιλικό σπίτι για μεσημεριανό φαγητό. Ήταν μια όμορφη οικογενειακή συγκυρία απ’ αυτές που τις ευχαριστιέσαι, γιατί έχεις πάρα πολύ καιρό να τους δεις όλους μαζεμένους.
Όλοι μας, λοιπόν, απολαύσαμε ένα υπέροχο γεύμα όπου η οικοδέσποινα είχε υπερβάλλει εαυτόν με αφθονία νηστίσιμων φαγητών.
Σαρακοστή γαρ, είχε ετοιμάσει τα πάντα για να καλύψει τα γούστα όλων των παρευρισκομένων.
Στο τραπέζι και ο 7χρονος Νικόλας ζωντανό παιδάκι με ταμπεραμέντο. Σιγομουρμουρίζει, αρχικά στη μανούλα του η οποία είχα πάρει απολογητικό ύφος.
Ξεκινάει ο Νικόλας έναν καβγά στην μητέρα του άλλο πράγμα. Έντονη έκρηξη, κλωτσιές κάτω από το τραπέζι και φωνές του στιλ:
«Δε θέλω σου λέω! Δε θα φάω τίποτα, όλα είναι βλακείες! Μπλιαξ».
Η μητέρα από την άλλη, προσπαθώντας να τον καθησυχάσει, όπως μάλλον συνηθίζει να κάνει, του υποσχέθηκε μακαρόνια τα οποία ζήτησε από την άφωνη οικοδέσποινα, προφασιζόμενη το πρόβλημα: «Είναι λίγο δύσκολος στο φαγητό και φοβάμαι μη μείνει νηστικός».
Δυστυχώς, η πλειοψηφία των παιδιών της ηλικίας του πιστεύει πως «απεχθάνεται» τα όσπρια, πολλά φρούτα και τα περισσότερα λαχανικά και αρνείται να τα δοκιμάσει.
Ο μικρός Νικόλας δε, απαιτεί συνήθως από τη μητέρα του να του φτιάξει ιδιαιτέρως συγκεκριμένα φαγητά, διαφορετικά μένει νηστικός όλη μέρα. Μάλιστα, το παραπάνω δεν είναι μεμονωμένο γεγονός ή μια απλή υπόθεση, μιας και οι έρευνες δείχνουν ότι
πολλά παιδιά σχολικής ηλικίας προσλαμβάνουν λιγότερα φρούτα και λαχανικά από ό,τι πρέπει, τη στιγμή που αυτά θα έπρεπε να αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του ημερήσιου παιδικού διαιτολογίου.
Έτσι, καταλήγουμε τα περισσότερα παιδιά να τρέφονται με 4-5 γεύσεις ανά εβδομάδα. Αυτό βολεύει και τις δύο πλευρές. Το παιδί γιατί τρώει αυτά που του αρέσουν και την μητέρα γιατί δεν αγχώνεται αν το παιδί της μείνει νηστικό, που είναι και ο βασικός φόβος των γονέων.
Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχουν δύσκολα παιδιά στο φαγητό, αλλά δύσκολες συμπεριφορές που διαιωνίζονται από τις αντιδράσεις των γονέων. Όταν ένα παιδί αρνείται να φάει, θέλει ουσιαστικά να ασκήσει έλεγχο στο περιβάλλον του.
Η σίτιση είναι από τις ανάγκες που μπορεί να τις χειριστεί συναισθηματικά, απλά κλείνοντας το στόμα. Του δίνει την αίσθηση της επιλογής και του ελέγχου. Επίσης από πολύ μικρή ηλικία το βρίσκουν σαν έναν υπέροχο τρόπο να κρατούν σε εγρήγορση την προσοχή μας. Γι’ αυτό λοιπόν αντί να στήνουμε καβγά ή στον αντίποδα να κάνουμε χατίρια καταδικάζοντας το παιδί μας σε γευστική άγνοια και αβιταμίνωση ή/και μελλοντική παχυσαρκία, υπάρχουν τρόποι για να το αντιστρέψουμε όλο αυτό.
Αρχικά, δεν τσακωνόμαστε για αυτό το θέμα στο τραπέζι, πολύ απλά γιατί στο μυαλό του παιδιού θα προστεθεί άλλη μια δυσάρεστη εμπειρία σχετική με το φαγητό. Πόσοι από μας δεν θυμόμαστε πίεση για να φάμε όλο το φαγητό μας, να καταναλώσουμε
όλο το πιάτο με τις μπάμιες ή τον αρακά;
Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι και στην περίπτωση του φαγητού αποτελούμε πρότυπο. Δεν είναι δυνατόν να διδάξουμε σωστή διατροφή όταν εμείς δεν αγγίζουμε ποτέ συγκεκριμένα φαγητά ή δεν τα συμπεριλαμβάνουμε στη δίαιτά μας. Η γευστική άγνοια, φέρνει άρνηση. Έρευνες έχουν δείξει ότι τα παιδιά μπορεί να χρειαστεί να «εκτεθούν» σε ένα τρόφιμο μέχρι και 15 φορές μέχρι να το δεχτούν με ευχαρίστηση.
Οπτικά, τα παιδιά αποστρέφονται ένταση στη γεύση, στο χρώμα και στην οσμή. Τα πράσινα λαχανικά έχουν ιδιαιτερότητα σε όλα αυτά για το λόγο αυτό είναι και «μπλιαξ» για τα παιδιά. Είναι σημαντικό να συνηθίζουν από μικρά στη θέα ποικιλίας φαγητών, όπου βασικοί δοκιμαστές θα είμαστε εμείς οι γονείς. Κάποια στιγμή χωρίς ίχνος πίεσης θα διαλέξει ένα από αυτά και θα δοκιμάσει έστω μια μπουκιά.
Δεν ανταποκρινόμαστε σε τυχόν αρνητικά σχόλια, ούτε αποθαρρυνόμαστε, καθώς το παιδί μας πειραματίζεται. Είναι μια βασική ενστικτώδης ανάγκη και αν προσφέρουμε στο παιδί μας μόνο ότι του αρέσει τότε του μπλοκάρουμε αυτή την ανάγκη και συνάμα το ενθαρρύνουμε να μην εξερευνεί τίποτα καινούργιο.
Κάτι που βοηθά πολύ στη διαμόρφωση νέων και σωστών πεποιθήσεων για τα λαχανικά, τα όσπρια και κυρίως τα φρούτα, είναι να τα ψωνίζουμε και να τα παρασκευάζουμε μαζί με τα παιδιά μας. Πολλές φορές αποτελεί αφορμή δημιουργίας και παιχνιδιού στην κουζίνα. Με ευχάριστη διάθεση το παιδί έχει πάντα την όρεξη να δοκιμάσει.
Να θυμάστε ότι η διακριτική και σταθερή επιμονή είναι το κλειδί της επιτυχίας. Μην μπουκώνεται τα μικρά παιδιά σας, μη χρησιμοποιείτε γλυκά ως επιβράβευση ή τηλεόραση ως αντιπερισπασμό. Το σωστό είναι να τα εκπαιδεύσουμε στη σωστή διατροφή.
Τα αποτελέσματα θα φανούν σε βάθος χρόνου!
