Αυτό θα είναι ένα θυμωμένο άρθρο. Ξέρω ότι έχω καιρό να γράψω και σας ρίχνω κατευθείαν στα βαθιά. Αλλά μέσα στο προηγούμενο Σαββατοκύριακο έγιναν πράγματα για τα οποία δεν αρκεί απλά να δημιουργούμε hashtags και να τα ξεχνάμε. Είμαι σίγουρος ότι όλοι σας έχετε ακούσει και για τα δύο αυτά γεγονότα.
Το ένα σίγουρα σας επηρέασε έστω και για ένα δευτερόλεπτο αφού διαβάσατε για αυτό. Θέλω, λοιπόν, να τα πάρουμε όλα από την αρχή, μα πριν ξεκινήσουμε, θέλω να επισημάνω πως η σημασία που δίνω σε αυτά τα γεγονότα είναι καθαρά ευκαιριακή, καθώς τέτοια συμβάντα υπάρχουν σχεδόν κάθε μέρα σε όλον τον κόσμο.
Προειδοποιώ επίσης, πως μπορεί να είναι ένα βαρετό ανάγνωσμα για κάποιους. Δεν κρατάω κακίες, μπορείτε να το προσπεράσετε, σας αγαπώ όλους έτσι κι αλλιώς. Πάμε να τα δούμε.
Μέσα στο σαββατοκύριακο, το πρώτο συμβάν ήταν ο τραγικός θάνατος της εικοσιδιάχρονης Christina Grimmie, μιας κοπέλας που είχε καθαρό ταλέντο να τρέχει στις φλέβες της. Ήταν μια κοπέλα, η οποία ήταν αγαπητή από πολύ κόσμο και έχασε την ζωή της ακριβώς πάνω στην στιγμή που μοίραζε απλόχερα την αγάπη της.
Τραγουδίστρια, ξεκίνησε να ανεβάζει βίντεο στο YouTube και να γίνεται γνωστή, με αποτέλεσμα να καλείται να «ανοίγει» συναυλίες πολλών, μεγαλύτερων ονομάτων. Αργότερα, μετά την δημιουργία του πρώτου της δίσκου και την καταπληκτική πορεία της σε διάσημο σόου της αμερικάνικης τηλεόρασης, ακολούθησαν τα καλύτερα για εκείνη. Κατάφερε να ολοκληρώσει άλλες δύο «δουλειές» και να κάνει δικές της συναυλίες με πολύ καλά αποτελέσματα για εκείνη.
Μέσα από την αγάπη του κόσμου για εκείνη και το ταλέντο της κατάφερε να ανέβει αρκετά ψηλά και γι’ αυτόν τον λόγο μοίραζε και την δική της αγάπη απλόχερα, μέσω συναντήσεων που οργάνωνε για τους ανθρώπους που την υποστήριζαν. Πάνω σε μια τέτοια συνάντηση έχασε την ζωή της, πριν προλάβει να δει τι έκρυβε το μέλλον για εκείνη. Καθώς άνοιγε την αγκαλιά της, βρέθηκε αντιμέτωπη με την σφαίρα.
Το δεύτερο γεγονός ήταν ο πυροβολισμός σε γκέι κλαμπ στην ίδια πόλη όπου ήταν και η Christina για τη συναυλία της, στο Ορλάντο. Ένας άνθρωπος μπήκε μέσα απειλώντας και μοιράζοντας απλόχερα τις σφαίρες του πιστολιού του σε δεκάδες ανθρώπους, είκοσι από τους οποίους έχασαν την ζωή τους μέσα σε αυτό το κλαμπ. Οι τραυματίες ήταν ακόμη περισσότεροι και πολλοί από εκείνους κατέληξαν κατά την διαμονή τους σε νοσοκομείο.
Η αστυνομία μιλάει ακόμη για τρομοκράτες, επειδή είναι απίθανο να ήταν απλώς ένας από τους τόσους παλαβούς μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο που ζούμε.
Μέσα σ’ αυτές τις μέρες είδα διάφορα άρθρα στο ίντερνετ, ανάμεσα στα οποία υπήρχε ένα που μου έκανε τόση εντύπωση. Ακόμη το θυμάμαι. Ήταν φωτογραφίες μηνυμάτων από έναν από τους είκοσι νεκρούς εκείνης της νύχτας στην μητέρα του, των οποίων το περιεχόμενο προοριζόταν για τη μητέρα του θύματος. Μέσα σ’ αυτά τα μηνύματα της έλεγε πόσο την αγαπάει και πως επρόκειτο εκείνη την στιγμή να χάσει τη ζωή του.
Αυτός είναι ο λόγος που γράφω αυτό το άρθρο. Όχι για να σας ενημερώσω, ούτε να σας ταράξω. Το γράφω επειδή πόνεσα μέσα από αυτές τις δύο ειδήσεις του Σαββατοκύριακου και επειδή δεν μπορώ να δεχτώ πως θα περάσει και αυτό χωρίς εμείς να κάνουμε τίποτε για αυτό. Δε μιλάω για την αστυνομία, δε μιλάω για την κυβέρνηση. Μιλάω για τον κόσμο που αυτήν την στιγμή κάθεται στον καναπέ του και ξεκουράζεται. Μιλάω για τον απλό άνθρωπο.
Αυτός ο άνθρωπος είναι που κάνει την διαφορά. Όσο κι αν κανείς μας δεν το πιστεύει. Καθίστε με τους γονείς σας, με τους φίλους σας, ή ακόμη και με τους χειρότερους εχθρούς σας και συζητήστε τα. Ακόμη κι αυτό, όσο μικρό κι αν φαίνεται, είναι τροφή για σκέψη και μια πιο βάσιμη προώθηση της ανθρωπιάς.
Δέχομαι πως τέτοιες συζητήσεις μπορούν να σας «ρίξουν» ψυχολογικά, όμως ακόμη και μια τέτοια αντίδραση του σώματός σας σε αυτό, είναι μια αντίδραση. Δεν «καταπίνετε» κάτι παθητικά, ούτε το αφήνετε να περάσει από μπροστά σας ενώ εσείς απλά το παρακολουθείτε.
Μπορείτε να το δείτε όπως εσείς θέλετε. Πέθανε μια κοπέλα, όποια κι αν ήταν εκείνη. Έφυγαν από τη ζωή άνθρωποι οι οποίοι ξεκίνησαν την νύχτα τους με σκοπό την διασκέδαση. Μπορείτε να μου πείτε πως αυτά γίνονται κάθε μέρα.
Τι είναι τόσο σημαντικό αυτήν την φορά; Και σας απαντώ: Τίποτα! Αυτό ακριβώς αποδεικνύει πως στη θέση αυτών των ανθρώπων θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας, και, ενώ το απεύχομαι, το φοβάμαι κιόλας. Τα δύο αυτά γεγονότα ήταν όντως ένα μικρό παράδειγμα των άσχημων πραγμάτων που συμβαίνουν στον κόσμο καθημερινά. Κάντε τα όμως να αξίζουν. Έτσι κάνουμε την διαφορά.
Κάντε ό,τι μπορείτε, ακόμη και η μικρότερη πράξη θα ακουμπήσει τουλάχιστον έναν άνθρωπο. Επτά δισεκατομμύρια μικρές πράξεις δεν είναι και λίγες, όμως, έτσι δεν είναι; Δείτε, λοιπόν, αλλιώς την καθημερινότητά σας. Αγαπήστε τον άνθρωπο που θα κάτσει δίπλα σας στο μετρό και εκείνον που θα σας χαλάσει την ημέρα. Μέσα στο πρόγραμμα είναι όλα. Γι’ αυτό λέγεται «ζωή». Αγαπήστε την, είναι το κάτι άλλο.
Ακόμη στην προσπάθεια είμαι κι εγώ, δεν είμαι τέλειος. Μπορεί να με κουράζει πολλές φορές, αλλά ξέρω πως στο τέλος σίγουρα θα αξίζει. Ακόμη κι αυτή η μικρή, ασήμαντη, καθημερινή πράξη μπορεί να κάνει θαύματα.
Το σύμπαν είναι πολύ μεγάλο. Αποδείξτε του πως αξίζει να σας ρίξει μια ματιά. Είναι στο χέρι σας.
